4 κούπα
Μέρα έβδομη
Η νύχτα κύλησε χωρίς απρόοπτα αλλά στη βάρδια μου είχα συνεχώς την εντύπωση ότι με παρακολουθούν και ο ύπνος μου μετά ήταν πολύ ανήσυχος. Η Ίβη ξύπνησε, με πυρετό, κάποια στιγμή παραμιλούσε "το ποτάμι, το ποτάμι", η Μαίρη είναι πολύ ανήσυχη. Εγώ με το Τζέφρι συνεχίσαμε να ψάχνουμε γύρω για ξύλα από πεσμένα δέντρα ή ότι άλλο χρήσιμο αλλά χωρίς να βρούμε κάτι που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάτι άλλο πέρα από προσάναμμα. Το να επισκευάσουμε τα κανό χωρίς κανονικές σανίδες και πρόκες μοιάζει ακατόρθωτο. Αν δε μπορέσουμε να τα επισκευάσουμε θα πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο για να φύγουμε από εδώ, ελπίζω η Ίβη να είναι καλύτερα μέχρι τότε.
7 μπαστούνι
Η αναζήτηση και η προσπάθεια να επισκευάσουμε τα κανό συνεχίζεται, όμως σήμερα σε μια από τις εξορμήσεις μας με τον Τζέφρι, πριν επιστρέψουμε στη κατασκήνωση βρήκα κάτι πολύ περίεργο. Εννιά νεκρά μαύρα κοράκια, τοποθετημένα σε κύκλο, 200 περίπου μέτρα από το σημείο που κατασκηνώσαμε. Φώναξα το Τζέφρι και τα κοιτάζαμε χωρίς να ανταλλάζουμε κουβέντες. Τα κοράκια δεν είχαν ακόμη σημάδια αποσύνθεσης, κάποιος ή κάτι τα σκότωσε και τα τοποθέτησε πρόσφατα εκεί. Γυρίσαμε πίσω χωρίς να πούμε τίποτα στη Μαίρη και την Ίβη, η οποία ήταν αρκετά καλύτερα. Άλλη μια βραδιά που θα κοιμηθούμε σε βάρδιες.
6 καρό/ δε θα ξοδέψω resolve/6
Μέρα όγδοη
Η νύχτα κύλισε ήρεμα, σήμερα το πρωί ήμασταν όλοι ποιο ευδιάθετοι και η Ίβη τελείως καλά. Αργότερα πήγαμε με τον Τζέφρι να δούμε πάλι τον κύκλο με τα νεκρά κοράκια και να τσεκάρουμε ξανά το μέρος για ίχνη ή αλλά στοιχεία, τα κοράκια όμως είχαν εξαφανιστεί. Δεν πέρασε πολύ ώρα στο σημείο και μια ντουζίνα κοράκια κατέβηκαν από το πουθενά και μου επιτέθηκαν. Ξαφνιάστηκα τόσο που έβαλα τα χέρια στο κεφάλι, προσπάθησα να καλυφθώ και πάγωσα στη θέση μου. Ο Τζέφρι με ένα ξύλο στα χέρια όρμησε προς το μέρος μου και μετά από λίγο κατάφερε να τα διώξει. Φύγαμε γρήγορα από το σημείο και γυρίσαμε στη κατασκήνωση. Τώρα που τα γράφω και τα ξαναθυμάμαι σκέφτομαι ότι μάλλον τα κοράκια μας έδιωξαν από εκεί.
5 σπαθί/ δε θα ξοδέψω resolve/9
Το απόγευμα είχαμε άλλο ένα περιστατικό με την Ίβη. Από νωρίς το μεσημέρι είχε κλειστεί στη σκηνή της. Στην αρχή πιστεύαμε ότι χρειάζεται ξεκούραση αλλά μετά από μερικές ώρες στείλαμε τη Μαίρη να δει πως είναι, φοβηθήκαμε ότι ανέβασε πάλι πυρετό. Η Ίβη αντέδρασε πολύ έντονα, δεν άφησε τη Μαίρη να μπει στη σκηνή της και για ώρα αρνιόταν να βγει από εκεί. Ένας τρόμος την είχε κυριέψει και ότι και να της λέγαμε δεν μπορούσαμε να την ηρεμίσουμε με τίποτα. Φοβάται το ποτάμι, φοβάται αυτό το μέρος, φοβάται κάτι που υπάρχει εκεί έξω και πολύ φοβάμαι ότι έχει δίκιο. Τελικά καταφέραμε να την πείσουμε να βγει λίγο πριν το βραδινό. Μετά το φαγητό μοιραστήκαμε γύρω από τη φωτιά και το λίγο ουίσκι που είχαμε μαζί μας. Προσπαθήσαμε να ξορκίσουμε τον τρόμο που μας προκαλεί αυτό το μέρος και να θυμηθούμε τις ζωές μας πίσω στην πόλη. Για πρώτη φορά από τότε που σταματήσαμε εδώ ακούστηκαν λίγα γέλια και χαχανητά. Μετά επιστρέψαμε όλοι ξανά σιωπηλοί στις σκηνές μας.
Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι με αισιοδοξία και χαρά και όταν γνώρισα την Ίβη, στη φάση που ακόμα το οργανώναμε με τον Τζέφρι, σκέφτηκα ότι μου αρέσει και ότι ίσως αισθανθεί και αυτή το ίδιο και βγει κάτι όμορφο από αυτή τη περιπέτεια, αλλά τώρα το μόνο που θέλω είναι να γυρίσουμε πίσω το συντομότερο δυνατό.
0 σχόλια